Žena s invaliditetom uopšte nema u pojedinim profesijama

Širom svijeta, žene s invaliditetom suočavaju se sa višestrukim i težim oblicima diskriminacije na osnovu pola i po osnovu invaliditeta. Žene i djevojke s invaliditetom često su poslednje u nizu koje dobiju potrebnu podršku za obrazovanje, zapošljavanje, odgovarajuće službe opšte zdravstvene zaštite. Ženama i djevojkama s invaliditetom se poslednjima u nizu omogućava da prevaziđu siromaštvo i postignu produktivan i ispunjen život. Ovo posebno zabrinjava s obzirom na koncentraciju žena s invaliditetom među siromašnim i seoskim zajednicama u zemljama u razvoju. U mnogim zemljama u razvoju, mogućnosti i pristupačnost za djevojčice i žene s invaliditetom su izuzetno ograničene, što znači da su često potpuno zavisne od drugih za osnovnu egzistenciju. Stigma, getoizam i predrasude prema ovoj grupi zbog njihovog pola, invaliditeta, ili oboje, su na izrazito visokom nivou, a žene s invaliditetom više nego bilo ko drugi se stide sebe same zbog odnosa porodice, okruženja i cijelog društva.

Konvencija UN o pravima osoba s invaliditetom prepoznaje ove izazove sa kojima se suočavaju žene i djevojke s invaliditetom i poziva države da preduzmu mjere koje garantuju potpuno i ravnopravno učešće i uživanje ljudskih prava i osnovnih sloboda i žena i djevojaka s invaliditetom. Konvencija, takođe, priznaje da su žene i djevojke s invaliditetom često pod većim rizikom, kako unutar tako i izvan kuće, od nasilja, povrede ili zlostavljanja, zanemarivanja ili nemarnog odnosa, maltretiranja ili eksploatacije.

Međutim, domaće zakonodavstvo, strategije i druge politike često zaborave na djevojke i žene s invaliditetom i skoro nikada ne predviđaju mjere za izjednačavanje mogućnosti žena s invaliditetom u društvu.

Iako nemaju adekvatne uslove za obrazovanje, zapošljavanje, društveni i politički aktivizam, na drugoj strani ipak, jednako kao i druge žene imaju svoju „poželjnu ulogu“ u kući, osim vrlo važne uloge supruge i majke.

Međunarodni dan žena ne smije biti samo prilika za slavlje i obilježavanje, te time brisanje onoga što je ili nije učinjeno tokom godine ženama, pa i ženama s invaliditetom, već mora biti dan, kao i svaki drugi, posvećen p(r)ozivanju vlasti da pokrene inicijativu, sprovede konkretne mjere i pruži jednake mogućnosti i šanse ženama s invaliditetom da se obrazuju, zaposle, rade i žive na dostojanstven način.

Žene s invaliditetom nijesu podstaknute da se ostvare kao majke, da se bave preduzetništvom, a kamoli politikom ili nekom drugom javnom djelatnošću. Čak, šta više, iz mnogih od tih djelatnosti, koje fizički izgled i privlačnost stavljaju u prvi plan su potpuno isključene i zanemarene, često zabiravljajući koliko su upravo i žene s invaliditetom mijenjale društvo i sam pogled na invaliditet kroz istoriju. Zbog toga je, krajnje vrijeme da prestanemo kao država i društvo da se opravdavamo tradicijom, kulturom, istorijskim prilikama i navikama i počnemo da preuzimamo odgovornost za one pored nas, koje samo nazivamo “nježnijim i ljepšim polom”.